Rycerz Dominik zwany Rolą, h. Rola, (ur. ca 1270-80 – zm. ca. 1330-40) – żona Przechna, protoplasta późniejszego rodu Kochańskich, pojawiający się na wystawionym 27.I.1316r. w Chojnie dokumencie Księżnej Anastazji, wdowy po księciu dobrzyńskim Siemowicie1. Występuje on jako jeden z pięciu świadków sygnujących nadanie Wojciechowi z Kłecka2. Dominik Rola służył księciu Siemowitowi, należał do zaufanych rycerzy księżnej dobrzyńskiej, był jednym z dowódców w orszaku książęcym3. W dotychczasowej literaturze Dominik Rola uchodził za właściciela Lubieńca oraz Oporowa.
Rycerz Stefan h. Rola z Łąkoszyna, (ur. ca. 1300-1310 – zm.?), s. Dominika, wieś Łąkoszyn otrzymał za zasługi, bądź ją nabył. Był on związany z Księciem dobrzyńskim Władysławem, od którego w roku 1330 otrzymał tytuł podłowczego. W roku 1350 wystąpił jako świadek na dokumencie Króla Kazimierza III Wielkiego wraz z najwyższymi dostojnikami królewskimi4.
Rycerz Mikołaj h. Rola, (ur. ca. 1300-1310 – zm.?), s. Dominika, zwany Kotem, (przydomek, gdyż mógł dziedziczyć na Kamieniu Kotowym) – kujawscy potomkowie drugiego z synów Dominika nie używali żadnych przydomków w przeciwieństwie do dwóch pozostałych synów, zatem należy domniemywać, że wszyscy przodkowie Kochańskich wywodzili się od Rycerza Mikołaja zwanego Kotem5.
Rycerz Jan z Kochania h. Rola, (ur. ca 1380-90 – zm.?), zwany Klementowiczem lub Klimuntowiczem – jako potomek Klemensa, był kasztelanem rypińskim6 (akta 27.IV.1418r.). Biorąc urząd pod uwagę, należy wnioskować, że jako kasztelan rypiński musiał uczestniczyć w bitwie pod Grunwaldem. Jan – Rola i Mikołaj (de clendio) z jego rodu – uczestniczyli na sejmiku dobrzyńskim, obierającym Jagiellończyka w 1434 r. (wszystkie pieczęcie zniszczone, lecz na jednej pieczęci ocalał napis „NIKOLAI DE COCHANYE” – Akt z 25 stycznia 1434 r., poręczający następstwo tronu dla jednego z synów Władysława Jagiełły, a który wymienia 27 rodów herbowych, osiadłych w ziemi dobrzyńskiej. Wystawili go wszyscy dostojnicy, w liczbie 18-tu oraz po dwóch przedstawicieli osiadłych tamże 27 rodów szlacheckich (łącznie 71 osób).
Rycerz Mieczysław h. Luba, zwany Nowakowiczem, (ur. ca. 1390-1400 – zm.?). Sygnator sejmiku dobrzyńskiego. Akt z 25 stycznia 1434 r., poręczający następstwo tronu dla jednego z synów Władysława Jagiełły, a który wymienia 27 rodów herbowych, osiadłych w ziemi dobrzyńskiej. Wystawili go wszyscy dostojnicy, w liczbie 18-tu oraz po dwóch przedstawicieli osiadłych tamże 27 rodów szlacheckich (łącznie 71 osób). Zapisy traktatu z ziemi dobrzyńskiej ukazują nam: Podpisano z herbu Luba – Myeczslay de Nowavyes7. Biorąc pod uwagę, że Biliński Nową Wieś także łączy z Kochańskim o przydomku własnym Kochański-Nowakowicz vel Nowak, należy przyjąć, że byłby to pierwszy historyczny wpis dotyczący Kochańskich h. Luba8.
Kochański Stanisław h. Luba, (ur. ca 1500 – zm.?), zwany Grodzanowskim, – syn Andrzeja – Stanisław Kochański h. Luba zwany z Grodzanowa był podkomorzym wiślickim w 1533r9.
Kochański Mikołaj h. Luba, później Ogończyk, (ur. ca 1550 – zm.?), zwany Białowieskim, – syn Andrzeja – żona Kościelecka h. Ogończyk. Mikołaj Kochański był pisarzem grodzkim bobrownickim (akta grodzkie bobrowieckie 1576-8). Mikołaj Kochański syn Andrzeja wraz z braćmi figuruje w wykazach poborowych (1564-65) i w aktach grodzkich bobrowieckich (1576-8) jako dziedzic na Kochaniu. Mikołaj odziedziczył też duże obszary ziemskie w drodze sukcesji od wojewody inowrocławskiego – Jana Kościeleckiego h. Ogończyk – wsie Białowieżyn Wielki, Białowieżyn Mały i inne. Najprawdopodobniej to właśnie zdecydowało o przejęciu przez Mikołaja h. Ogończyk jako własnego, bowiem wojewoda męskich potomków nie pozostawił.
Kochański Mateusz h. Lubicz, – syn Andrzeja (ur.ca. 1555 – zm.?). Ojciec Mateusz jak podają kroniki, był wikariuszem w parafii w Mokowie w ziemi dobrzyńskiej.
Kochański Jan z Kochania h. Lubicz ( ur. ca – 1580r. – zm.?), s. Baltazara. Jan Kochański zasłużył się w czasie I-szej wojny polsko-szwedzkiej 1626-1629. Brał udział w bitwie pod Trzcianą 1629r. Jan Kochański, podobnie, jak jego brat Wojciech, powiązany był też z Jakubem Butlerem.
Kochański Wojciech h. Lubicz, (ur. ? – zm. 1620), s. Zygmunta. Ziemianin dobrzyński. Przeniósł się z ziemi dobrzyńskiej na Małopolskę, gdzie niezwykle się załużył. “…Tamże (w kościele Krakowskim św. Szczepana) drugiego Wojciecha Kochańskiego – Lubicza, zmarłego 1620 chorągiew widzieć, który przy tymże kościele Kaplicę Św. Stanisława Kostki wymurował, i żeby dwie msze na tydzień odprawiały się, nadał szczodrobliwie.”10. Wojciech Kochański z Kochania h. Lubicz był prawdopodobnym prekursorem linii małopolskiej rodziny Kochańskich h. Luba pod koniec XVIw.
Kochański Wojciech h. Lubicz – (ur. z grubsza 1590 – zm. 1653), s. Jana – żona Justyna Modlicka h. Starykoń (ur. ca 1580 – zm ?), Justyna Kucharska h. Godzięba (ur. ca 1580 – zm ?), Zofia Morsztyn z Tomaszkowic h. Leliwa (ur. ok. 1590 – zm. 1628). Ziemianin dobrzyński. Wojciech (tego samoego imienia) także przeniósł się z ziemi dobrzyńskiej na Małopolskę. “Wojciech na Kochaniu podpisał z województwem krakowskim, elekcye Jana III.11”. Wojciech Kochański także (podobnie, jak Jan) był oficerem dragonów i brał udział w I-szej wojnie polsko-szwedzkiej w latach 1626-1629. Podobnie też, jak Jan był oficerem królewskim, związanym z Jakubem Butlerem (zdobycie Kętrzyna 1628). “…Wojciechowi z Kochania Kochańskiemu, ziemianowi Dobrzyńskiemu, dziedzicowi na Łososinie, przeciwko Turkom pod Chocimem i Szwedom w Prusiech doświadczony żołnierzowi, zmarłemu 1653… żona Teresa z Olszów, Olszowska (h. Godzięba) chorągiew grobową z herbem Lubicz w kościele Krakowskim św. Szczepana powiesiła…”12.
Kochański Grzegorz h. Lubicz, (ur. ca. 1590 – zm.?), s. Wojciecha. Grzegorz Kochański był osobistym sekretarzem Hetmana koronnego Stanisława Żółkiewskiego – wysławił się jako poseł królewski do Porty Osmańskiej – Konstantynopola do cesarza tureckiego w 1619r. “…W związku z poselstwem tureckim i perskim na Sejm, postanowiono wysłać (29 IV 1619) do Porty Osmańskiej jako posła królewskiego osobistego sekretarza Hetmana Koronnego – Pana Grzegorza Kochańskiego (h. Lubicz) z zadaniem ułagodzenia stosunków polsko-tureckich zadrażnionych interwencją Potockich na Wołoszczyźnie oraz utwierdzenia pokoju pomiędzy oboma państwami. Wytyczne dla posła do Turcji i hospodara wołoskiego, Grzegorza Kochańskiego, zawierała instrukcje w myśl, której ma powiadomić sułtana o próbach ukarania Kozaków czyniących szkody ziemiom sułtańskim, posłaniu przeciw Kozakom hetmana z wojskiem i senatorów do powstrzymania ich napadów13”.
Kochański Stanisław Samuel h. Lubicz (ur. ca 1600 – zm. 1659), s. Wojciecha. Ziemianin dobrzyński, był burgrabią krakowskim, dziedzicem dóbr Ściborzyce, wojownik przeciw Szwedom i Kozakom „..w Beresteckiej okazyi i innych, ojczyźnie zasłużonemu..”14. O wygraniu 12-dniowej bitwy, zadecydowało w jej 4-tym dniu 18-cie chorągwi jazdy lewego skrzydła pod dowództwem niezwykle utalentowanego dowódcy Jeremiego Wiśniowieckiego. “…Sześćdziesięcio tysięczna armia polska [w tym 30 000 pospolitego ruszenia] dowodzona przez króla Jana Kazimierza pobiła 100 000 armię kozacką Bohdana Chmielnickiego i posiłkujących ją Tatarów. Poszły w rozsypkę oddziały zaporoskie i tatarskie. Został na placu tabor kozacki pełny zapasów i broni ognistej, ruchoma twierdza dowodzona przez płk. Kropiwnickiego Dziedziałę oparty mocno o bagna Pleszawki. Następca Dziedziały Iwan Bohun zaczoł budowę grobli. Część wojska kozackiego ogarnęła panika. Żołnierze królewscy uderzyli ze wszystkich stron, rżnąc i mordując bez pamięci na własną godność ludzką. Chmielnicki uszedł…. Za tymi co się wyrwali z pogromu ruszył w pogoń Bogusław Radziwiłł i Stefan Czarniecki; Nienawiść wrosła w serca i zatruła krew pobratymczą;. Brodowski [Łada] poległ, Czapski Franciszek [Leliwa], Denhoff Stanisław [Denhoff], Fredro Jerzy [Bończa] własna chorągiew, Jałowski Konstanty [Syrokomla], Jeżowski Wawrzyniec [Jastrzębiec] rotmistrz-zginął, Jordan Spytek [Trąby] pułkownik-poległ, Kalinowski Marcin [Kalinowa], Kazanowski Adam [Grzymała] kasztelan-poległ, Kochański Samuel [Lubicz] własna chorągiew – burgrabia krakowski, Księski Syanisław [Topór]-zginął, Lanckoroński Zygmunt [Zadora] starosta poległ Lubomirski Sebastian Jerzy [Śreniawa] późniejszy hetman polny, Mączyński Jan [Świnka]-poległ, Maszkowski [Maszkowski] dwóch poległo, Miłoszewski [Kościesza] rotmistrz-poległ, Wyszkowski Władysław [Jastrzębiec] wojewoda krakowski, Ossoliński Adam [Topór] starosta lubelski-poległ, Ossowski Piotr [Dolega]-poległ, Petryczyn Jan Bogusław [Prus], Postruski Stefan [Bończa], Przyjemski Zygmunt [Rawicz] dowódca artylerii, Przyłuski Jan [Lubicz]-zginął, Rogawski-poległ, Rzeczycki Mikołaj [Janina]-poległ, Sapieha Paweł Jan [Lis], Siemianowski Marcin [Grzymała], Sierakowski Samuel [Dolega]-poległ, Smarzewski Jędrzej [Zagłoba]-poległ, Sobieski Marek [Janina] oboźny nadworny, Sokołowski [Trzaska]-poległ, Stesiński-poległ, Stoiński Stanisławi Mikołaj [Janina]-polegli, Stokowskich dwóch poległo, Szczawiński Paweł Ludwik [Prawdzic] wojewoda inowrocławski, Szembek Karol [Szembek]-utracił wzrok, Szembek Stanisław [Szembek] burgrabia krakowski, Watowski Michał-ranny, Wierzbowski Władysław [Jastrzębiec] wojewoda brzesko-kujawski-ranny, Wiśniowiecki Jeremi…15”.
„…Czwartą chorągiew Stanisławowi Samuelowi burgrabiemu zamku Krakowskiego, dziedzicowi na Scyborzycach, w Berestyckiej okazyi i innych, Ojczyźnie zasłużonemu,
w roku 1659 zmarłemu; którego szczodrobliwością (wysypał na to dwa tysiące czerwonych złotych) restaurował tenże kościół – Jan, Podczaszy Płocki 1700…16”.
KOCHAŃSKI JAN – syn ? (ur. 1628 – zm 1648r. w Nieświerzu). Kuzyn Adama „Adamandusa” Kochańskiego. Także Jezuita. Ukończył studium nauczycielskie oraz szkoły jezuickie w Płocku, następnym etapem edukacji był zakon w Wilnie. Zmarł przedwcześnie, jednak zapowiadał się jako uzdolniony humanista (poeta, filozof, logik).
Kochański Jan z Kochania Kochania h. Lubicz17 s. Jakuba (ur. 1630 – zm. 1692) ż. Łucja z Boczkowskich (h. Gozdawa). Jan był ziemianinem dobrzyńskim. „…Jan podpisał obiór Króla Michała…18”. Jego brat stryjeczny Stanisław Samuel Kochański z Kochania h. Lubicz był burgrabią krakowskim, dziedzicem dóbr Ściborzyce, wojownik przeciw Szwedom i Kozakom „..w Beresteckiej okazyi i innych, ojczyźnie zasłużony..”19.
Drugim jego bratem stryjecznym (lub też rodzonym) był Adam Kochański „Adamandus“, który to „…był matematyki profesorem… i z natury był właśnie do tej nauki urodzony, w której jak był w cudzych krajach wsławiony, gdy i do Polski jego sława weszła, Król Jan III sprowadził go do Ojczyzny..20”. Adam Adamandy, polski duchowny – Jezuita, urodzony w 1631, znakomity matematyk, fizyk i filozof. Autor wielu rozpraw, profesora 1659 w Moguncji, 1660 we Florencji, następnie w Pradze i Ołomuńcu, nadworny matematyk, astronom, fizyk, konstruktor i bibliotekarza Króla Jana III Sobieskiego21. Nauczyciel królewicza Jakuba (a nieco później jego braci Aleksandra i Konstantego) oraz objął stanowisko kapelana, nadwornego matematyka, zegarmistrza i bibliotekarza królewskiego. Skonstruował w rezydencji królewskiej w Wilanowie zegar słoneczny. Przyjaciel Heweliusza i Leibniza.
Jan Kochański z Kochania h. Lubicz, był oficerem Pułkownika Gotarda Wilhelma Butlera. Uczestniczył w wojnie ze Szwecją. Jan to 3-ci odnotowany Kochański z Kochania, mający związek bezpośredni z Butlerami. W czasie inwazji szwedzkiej 1655r. w okresie II Wojny Północnej zasłużył się w obronie obozu warownego w widłach Bugu i Narwi opodal Serocka. Był to pierwszy opór stawiany przeciw Szwedom. Następnie był zarządcą zamku starosty preńskiego – Gotarda Wilhelma Butlera w Prienach. Za zasługi wojenne za wstawiennictwem Konstancji Butlerowej z. d. Wodyńskiej (h. Kościesza) na jesieni 1667r. otrzymał 4+12,5 włók ziemi na północ od Jeziora Wigry22 (czyli około 350 ha – 1 Włóka = 21,36 ha), gdzie założył folwark zwany Jezioro Czarne lub Czarne, a z czasem zwany Kochańszczyzną lub Kochanowszczyzną (okolice dzisiejszego jez. Boksze)23. Była to lokalizacja w drugiej kwaterze Przełomskiego Leśnictwa zwanej PodPrzerolską. Jak podaje Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego, Folwark Kochańszczyzna pod koniec XIX w. liczy już 5 domów i 26 mieszkańców, zaś przynależna mu wieś Kochańszczyzna ma 13 domów i 54 mieszkańców24.
Tym samym Jan Kochańskich z Kochania h. Lubicz w II połowie XVII w. został prekursorem żywej do dziś linii Kochańskich – na obecnej suwalszczyźnie, w województwie trockim, nowogródzkim i wileńskim. Jak wskazują dokumenty, Jan był też dziedzicem dóbr Melegiany w 1683r. (Akta Wileńskie)25. Jego żoną była Łucja z Boczkowskich h. Gozdawa – kuzynka Konstancji Wodyńskiej-Butlerowej.
KOCHAŃSKI ADAM „ADAMANDY” h. Lubicz (ur. 5 VIII 1631 r. w Dobrzyniu n. Wisłą – zm. 17 V 1700 r. w Cieplicach), jezuita, matematyk, bibliotekarz królewski, pedagog, patron Nagrody swego imienia
W źródłach jezuickich występuje jako Dobbriniacus – „Dobrzyniak”26. Był najmłodszym lub jednym z najmłodszych synów Walentego lub Jakuba, stryjecznym lub rodzonym bratem Jana Kochańskiego z Kochania, syna Jakuba h. Lubicz (1630-1692) h. Lubicz. Po ukończeniu szkoły średniej w Toruniu, 24 sierpnia 1652 r. wstąpił do zakonu jezuitów w Wilnie. Pod dwuletnim nowicjacie, rozpoczął studia, Studiował geometrię, matematykę i filozofię. Następnie został wykładowcą matematyki. W celach naukowych przebywał za granicą w Czechach, Niemczech i Włoszech. Od 1654 r. był profesorem uniwersytetu w Würzburgu, od 1655 r., w Molsheim od 1655 do 1657r., w Moguncji, od 1657 do 1664r., w Etlingen 1664 do 1665r., w akademii w Bamberdze od 1665 do 1666r. – we Florencji, od 1666 do 1670 – w Pradze od 1670 do 1672, a od 1672 do 1675 r. – w Ołomuńcu. W Moguncji dał się poznać jako wybitny uczony, co potwierdził Gaspar Schott w dziele pt. Currus Mathematicus. W 1667 r. wykładał matematykę w Kolegium Jezuickim we Florencji, nawiązując przy tym kontakty wybitnymi uczonymi. W roku 1675 powrócił na Litwę, o co oficjalnie do Generała Zakonu Jezuitów wystąpiła prowincja litewska27. Od około roku 1676 do 1679 r. przez blisko trzy lata zatrzymał się we Wrocławiu. Przydomek „Adamandus” nie oznacza nic innego, aka zlatynizowane nazwisko „Kochański” („Ad amandi” „z Kochania”). Z tego, co wiadomo, pojawił się on po raz pierwszy w jego podpisie z 1657r., czyli podczas studiów odbywanych w Niemczech28.
W 1679 r., korzystając z naukowej sławy, za staraniem króla Jana Sobieskiego (list króla Jana III Sobieskiego do Genarała Zakonu Jeziutów z prośbą o przysłanie Kochańskiego z dnia 25 czerwca 1678r.), powrócił do kraju i osiadł w Warszawie, gdzie był nauczycielem syna Jana Sobieskiego, królewicza Jakuba, a potem jego braci, Aleksandra i Konstantego oraz Jerzego i Karola Radziwiłów, a także kapelanem dworskim z tytułem „missionarius aulicus”, profesorem matematyki w kolegium jezuickim oraz nadwornym zegarmistrzem, matematykiem z tytułem od 1691 r. „mathematicus regius” i bibliotekarzem w Wilanowie. W królewskiej rezydencji w Wilanowie zaprojektował Bibliotekę Jana III (w szczególnośco znane plafony), skonsturował wiele kompasów i zegarów w rezydencji w tym najbardziej znany zegar słoneczny, na frontonie rezydencji, uchodzący za jeden z najwspanialszych zegarów słonecznych w Europie. Skonstruowany jest on w formie trzech tarcz, z których centralna została potraktowana jako zwykły zegar słoneczny – wskazujący godziny. Lewa zaś tarcza służyła jako przyrząd wskazujący, ile godzin upłynie do zachodu słońca, a prawa, ile od wschodu słońca. Zegar ten jest dość skomplikowany, bowiem oprócz głównej tarczy ze wskazówką, którą trzyma postać Chronosa, na bocznych polach umieszczone są podziałki z godzinami babilońskimi i włoskimi. Ponadto na zegarze tym umieszczone są różne symbole przedstawiające tematykę zainteresowań jego twórców: księżyc, planety, lustro, magnes i inne. K. Niesiecki pisał o nim, iż „był matematyki profesorem… i z natury był właśnie do tej nauki urodzony, w której jak był w cudzych krajach wsławiony, gdy i do Polski jego sława weszła, król Jan III sprowadził go do Ojczyzny..”. Będąc w otoczeniu króla w Warszawie i Wilanowie, oddawał się niezmordowanie pracy naukowej i brał udział w dyskusjach naukowych, które Jan Sobieski prowadził z przebywającymi na jego dworze gośćmi.
Od 1695 r. przez kilka lat przebywał na leczeniu w czeskich Cieplicach ((Teplice), gdzie od 1697 r. na stałe mieszkał w zamku swego protektora, hr. Clary von Aldringen. Tam, przy pomocy przywiezionego z Warszawy mechanika, prowadził doświadczenia matematyczne, a także stworzył koncepcję rozwoju miejscowego uzdrowiska.
Adam Kochański był rzeczywiście człowiekiem wszechstronnie uzdolnionym. W zasięg jego zainteresowań wchodziła filozofia, przyroda, matematyka, mechanika, astronomia, chemia, alchemia, językoznawstwo, poezja, historia, geografia oraz polityka. Wypowiadając się o sprawach politycznych kraju, wyrażał obawę, że Polska stanie się terenem walk wewnętrznych. Piętnował pychę i samowolę szlachty, potępiał liberum veto. Utrzymywał szerokie kontakty z uczonymi z całej Europy, którzy, jak m. in. Lebniz, zwracali się do niego z różnymi wątpliwościami naukowymi. W 1685 r. w „Acta Eruditorum” ogłosił swoją słynną, przybliżoną konstrukcję rektyfikacji (wyprostowania) okręgu. Swoje rozprawy naukowe, m. in. Analecta mathematica sive theoreses mechanice novae i inne publikował w lipskich „Acta Eruditorum” (r. 1682), które uznawane było wówczas za najważniejsze czasopismo naukowe w Europie. Dotyczyły one m. in. ustalenia prawa równoległoboku, dziennego obrotu Ziemi, wahadła magnetycznego zegarka kieszonkowego. W 1672 r. zastosował w zegarkach kieszonkowych sprężynę, regulującą ruch wahadła kołowego. W związku z tym jego nazwisko w dziejach zegarmistrzostwa zajmuje istotne miejsce, tym bardziej, że łączył on badania teoretyczne z praktyką. Także na łamach „Acta Eruditorum” w 1686 r. podał nowy sposób tworzenia kwadratów magicznych. Jego rozprawy zostały wydane w zwartym wydawnictwie w 1740 r. w Wenecji.
O wszechstronności jego zainteresowań świadczy także fakt, iż był on twórcą języka powszechnego „idioma catholicum”, wyprzedzając tym samym o 200 lat esperanto. W „Acta” opublikował także opis skonstruowanej przez siebie maszyny do liczenia. Wiele cennych rozpraw pozostawił w rękopisach. Niektóre z nich, jak np. „Tablice magnetyczne”, zaginęły.
Przyjaźnił się ze Stanisławem Solskim, Andreasem Mullerem, A. Kircherem, Janem Heweliuszem (1611-1687), gdańskim astronomem i matematykiem oraz Gottfriedem W. Leibnizem (1646-1716), niemieckim uczonym z Lipska.
Od 1995 r. jest patronem Nagrody Regionalnej w Dobrzyniu n. Wisłą, a jej pierwszym laureatem w tym roku został prof. Mirosław Krajewski.
Anthony C. Kohanski
December 7, 1916 – July 18, 2012
Sergeant Major Anthony C. Kohanski, syn zmarłego Jana Kochańskiego. Był absolwentem Canonsburg PA High School w klasie z 1934 roku. Wszedł do US Marine Corps w wrześniu 1935 roku i od tego czasu służył w wielu konfliktach:
– wojnie chińsko-japońskiej w Szanghaju, w Chinach, od 1937 do 1941 roku;
– II wojny światowej na Pacyfiku w latach 1941-1945;
– wojny koreańskiej 1950-1953;
Osiągnął wysoką rangę w Korpusie Żołnierzy Zawodowych i otrzymał liczne odznaczenia oraz gwiazdy bojowe. Odszedł z Korpusu Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych w 1955 roku. Następnie służył w Kwaterze Głównej, USMC, Washington, DC, jako urzędnik personelu wojskowego w Oddziale Klasyfikacji. Uczestniczył w wielu misjach pokojowych. Odszedł na emeryturę w 1973 roku po ponad 38 latach służby w różnych kombinacjach Korpusu Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych. Na emeryturze, został odznaczony Superior Service Medal cywilnej przez Komendanta Głównego USMC. Był członkiem wielu organizacji wojskowych.
Pogrzeb odbył się w Arlington National Cemetery, Arlington, VA. American Legion post 176, Springfield, VA, uczestniczył w jego pogrzebie.
1. KDP, Kodeks Dyplomatyczny Polski, Poznań 1880, dokument CDLXXV, T.II/2
2. B. Nowak, Najstarsze siedziby Roliców w Ziemi Dobrzyńskiej i na Kujawach – Ziemia Dobrzyńska – Zeszyty Historyczne Dobrzyńskiego Oddziału WTN – Nr. 4,1996r. s. 29.
3. B. Nowak, Najstarsze siedziby Roliców w Ziemi Dobrzyńskiej i na Kujawach – Ziemia Dobrzyńska – Zeszyty Historyczne Dobrzyńskiego Oddziału WTN – Nr. 4,1996r. s. 29.
4. B. Nowak, Najstarsze siedziby Roliców w Ziemi Dobrzyńskiej i na Kujawach – Ziemia Dobrzyńska – Zeszyty Historyczne Dobrzyńskiego Oddziału WTN – Nr. 4,1996r. s. 31.
5. B. Nowak, Najstarsze siedziby Roliców w Ziemi Dobrzyńskiej i na Kujawach – Ziemia Dobrzyńska – Zeszyty Historyczne Dobrzyńskiego Oddziału WTN – Nr. 4,1996r. s. 43.
6. Miesięcznik Heraldyczny 1934, Rok XIII, nr 10, s. 7.
7. Kodeks Dyplomatyczny Polski, Poznań 1880, t. II/2, nr DLXXVIII, s. 856-861.
8. A. Biliński, Szlachta ziemi dobrzyńskie za ostatnich Jagiellonów, Warszawa 1932, s. 85.
9. Seweryn Uruski, Rodzina. Herbarz Szlachty Polskiej, Gebethner i Wolf, Warszawa 1904-31, T. 7, s. 77.
10. Kacper Niesiecki, Herbarz Polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, T. 5 s. 142.
11. Boniecki Adam, Herbarz Polski. Wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich, Gebethner i Wolf, Warszawa 1907, Cz.1 T.10, s. 291.
12. Kacper Niesiecki, Herbarz Polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, T. 5, s. 142.
13. Wpis do Księgi Metryki Koronnej z lat 1569 – 1673 1609.04.29, Kraków. LL 28, k.76-80v. Instrukcja dla posła do Turcji i hospodara wołoskiego, Grzegorza Kochańskiego,w myśl której ma powiadomić sułtana o próbach ukarania Kozaków czyniących szkody ziemiom sułtańskim, posłaniu przeciw Kozakom hetmana z wojskiem i senatorów do powstrzymania ich napadów. (pol.)
14. Seweryn Uruski, Rodzina. Herbarz Szlachty Polskiej, Gebethner i Wolf, Warszawa 1904-31, T. 7, s. 77.
15. http://www.historycy.org/index.php?showtopic=2836&pid=25366&mode=threaded&show=&st=&#entry25366 , dane www na dzień 16.03.2013r.
16. Kacper Niesiecki, Herbarz Polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, T. 5, s. 142.
17. M.J. Minakowski, Wielka Genealogia Minakowskiego, http://wielcy.pl/wgm/?m=NG&t=PN&n=lu.10037 , dane www na dzień 16.03.2013r.
18. Boniecki Adam, Herbarz Polski. Wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich, Gebethner i Wolf, Warszawa 1907, Cz.1 T.10, s. 290.
19. Seweryn Uruski, Rodzina. Herbarz Szlachty Polskiej, Gebethner i Wolf, Warszawa 1904-31, T. 7, s. 77.
20. Kacper Niesiecki, Herbarz Polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, T. 5, s. 143.
21. Boniecki Adam, Herbarz Polski. Wiadomości historyczno-genealogiczne o rodach szlacheckich, Gebethner i Wolf, Warszawa 1907, Cz.1 T.10, s. 291.
22. Inwentarz nadania Dóbr J.K. M-sci przez Xięzy Kamedułów na Wigrach Fundowanym, Grodno roku 1668, Powiat Grodzienski Nr. 13, s. 48, oraz pozycja 15.
23. Falk Knut Olaf, Źródła… cz. IV str. 29, „Inwentarz Podania Dóbr i Kmi Leśnictw o Ecconomiey Grodzieńskiej ich Xięży Kamedułom na Wigrach Fundowanym Roku Pańskiego 1668.
24. „Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich“,Warszawa: nakł. Filipa Sulimierskiego i Władysława Walewskiego, 1880-1914, tom I-XV. Miejscowości Suwalszczyzny i ziem przyległych w końcu XIX wieku.
25. Seweryn Uruski, Rodzina. Herbarz Szlachty Polskiej, Gebethner i Wolf, Warszawa 1904-31, T. 7, s. 77.
26. Bogdan Lisiak, Adam Adamandy Kochański (1631-1700). Studium dziejów filozofii i nauki w Polsce XVIIw., Wydawnictwa WAM „IGNATIANUM”, Kraków 2005, s. 17.
27. Bogdan Lisiak, Adam Adamandy Kochański (1631-1700). Studium dziejów filozofii i nauki w Polsce XVIIw., Wydawnictwa WAM „IGNATIANUM”, Kraków 2005, s. 51.
28. Bogdan Lisiak, Adam Adamandy Kochański (1631-1700). Studium dziejów filozofii i nauki w Polsce XVIIw., Wydawnictwa WAM „IGNATIANUM”, Kraków 2005, s. 18.
29. Adam Adamandy Kochański, Observationes Cyclometricae ad facilitandam Praxin accomodatae, Acta Eruditorum, 1685. 4. s. 394-398 (Adamandy, Adamandus stanowi zlatynizowaną formę nazwiska (od ad amo – kochać, pokochać), którą Kochański zawsze się posługiwał);